Mensen uit Oost; Daniel Lipsius
Tijdens het Indische Buurt festival interviewde het Geheugen mensen uit Oost. Daniel Lipsius (27) woon in Spark Village, een onderdeel van Science Park , en wekt als docent Geschiedenis en Maatschappijleer bij het onderwijs aan jonge volwassenen in Amstelveen.
Al meer dan vijf jaar woon ik nu in Oost, in Science Park. Eerst als student op vijf hoog in dat groene bebouw achter het station. Toen ik klaar was met mijn studie kreeg ik in Sparc Village een containerwoning van 24 vierkante meter. Niet al te groot inderdaad maar net goed als je alleen woont met een keukenhoek en badkamer. Alles zit er in.
In het begin stonden de containers in een grote zandvlakte. Twee rijen op elkaar. Bedoeld voor studenten, asielzoekers met een verblijfsstatus , mensen uit de zorg en docenten. Het zijn tijdelijke woningen, bedoeld voor vijf jaar maar dat hoor je vaker in Amsterdam. De woningen in "Jeruzalem" aan De Kruislaan waren ook bedoeld als tijdelijk. Ik woon hier nu tweeëneenhalf jaar en ja mag hier maximaal vijf jaar wonen. Ondanks de afstand naar mijn werk wil ik mijn tijd hier wel uitdienen want we hebben hier veel bereikt. Voor mijn werk heb ik trouwens een E bike, dus dan valt de afstand wel mee.
Vanaf het begin was het de bedoeling van de gemeente, dat we mee zouden helpen met de inburgering van de asielzoekers. De woningen zijn ook om en om verdeeld; student, zorgmedewerker of docent naast een statushouder en die inburgering is wonderwel gelukt. Vooral omdat we heel veel samen zijn gaan doen. We hebben de zandvlakte samen aangepakt. Dat was nodig want dat zand waaide gewoon je huis binnen. Dus graszaad en planten gekocht en tuinslangen om alles vanuit de huizen voldoende water te geven en het wordt hier nu steeds groener. Eerst ons blok E maar de andere blokken, A, B,C en D zijn ook gaan werken aan de vergroening en je weet nu niet wat je ziet. Voor het eerst wonen de Afghanen, Eritreeërs en Syriërs in het groen!
We hebben trouwens samen ook een sportprogramma opgezet en bij slecht weer hebben we een gezamenlijke huiskamer. De blauwe barak waar we ook tijdens de Corona met open ramen en voldoende afstand bij elkaar konden zitten. Dan helpen we de asielzoekers met het leren van Nederlands, zodat ze meer kans op werk hebben en ook dat lukt aardig. We zouden wel wat meer hulp van de woningbouwvereniging en de gemeente willen hebben voor het onderhoud want dat laten ze tot nu toe graag aan ons over.
Bekijk dit verhaal en andere verhalen op de website van het Geheugen van Oost
